Donderdag was niet mijn dag..

Je hebt soms van die dagen dat werkelijk alles mis gaat. Die ochtend viel er al een glas uit mijn hand. En vrolijk grapte ik; scherven brengen geluk..
De rest van de dag verliep met strubbelingen, pc's die niet optimaal werkten en systemen die error's gaven.

Eenmaal thuis, de kids lagen eindelijk in bed, haalde Ray de honden op om ze te voeren. Toen ik de honden hoorde aankomen (8 husky's kunnen best wat lawaai maken), wilde ik mijn vest pakken en naar buiten lopen. Ik keek door het raam en zag Dudley bovenop Ollie duiken.. en grijpen. De rest van de honden zagen Dudley en Ollie en begonnen ook allemaal vrolijk mee te happen. Ollie vocht voor zijn leven om al die happende kaken te ontwijken. Ik zag het gebeuren en rende naar buiten om ertussen te springen. Het gaf even een schrikeffect en Ollie gebruikte dat moment om te ontsnappen. Maar tijdens zijn vlucht sprong Tadack op hem af en later Dane. Hij rende onder de garagedeur door en Dane en Dudley volgden hem, al happend. Als een razende ging ik ze achterna en wou beide honden een trap verkopen.. maar ik trapte in de lucht.

Ray kwam er rustig aanlopen en had in de eerste instantie niets in de gaten, totdat hij mij zag rennen achter Ollie en Dane & Dudley aan. Hij was dan ook degene die de honden uit de garage heeft gehaald. Niet alles is me meer helder.. ik mis een stuk, omdat ik zonder na te denken heb gereageerd en een kat zag vechten voor zijn leven.

Ollie had zich verstopt in een van de keukenkasten die op het moment zijn opgeslagen in de garage. Als we hem riepen gromde hij - wat wijst op paniek, pijn, angst. En toen de rust (een beetje) terug was, zat ik met een zere hand op de grond. Koelen onder de kraan hielp niet en ik ging bijna van m'n stokje voor de wasbak. Eenmaal weer buiten hielp ik Ray met de honden. Nadat we de honden hadden gevoerd (ik was nog steeds furieus op beide honden - de aanstichters) begon ik te bedaren en we overwogen om met mijn hand naar de huisartsenpost te gaan. Ollie konden we niet meer vinden in de garage en hij liet ook niets meer van zich horen. Onze hoop was dat hij die avond toch nog naar binnen zou komen, zodat we de schade konden opnemen.

Later op de avond kwam Ollie inderdaad binnen. Plukken haar misten en zijn poot bungelde erbij aan. Hij mauwde een keer en liet zich op de grond vallen. We hebben hem op tafel getild en mijn eerste gedachte was dat zijn poot was gebroken. Verder verbaasde ik me erover dat hij uitwendig geen wonden had.. maar was des te bang voor inwendige beschadigingen. We hebben mijn schoonouders gebeld voor oppas en de dierenarts voor een spoedconsult. Mijn eigen had kwam later wel.. ik heb even gevreesd voor het leven van Ollie, hij zakte me zo in de armen weg. Ray wou het niet horen en hield stug vol dat 'onze Ol' een taaie was!

De dierenarts gaf aan dat 'onze Ol' heel veel geluk had gehad dat hij nog leefde. Hij mocht niet aan Ollie's poot, buik en schouder komen - onze kat greep en gromde van zich af. De arts dacht niet dat zijn poot gebroken was, maar voor de zekerheid zijn er foto's gemaakt. Ollie kreeg een narcosemiddel toegediend en lag even later leveloos op de röntgentafel, daar konden we ook gelijk bekijken of hij geen uitwendige wonden had. De foto's waren duidelijk en gelukkig was er geen breuk op te zien. Ons taaie rakkertje was er zonder breuken vanaf gekomen! De arts legde uit dat honden, als ze aanvallen, vaak happen op de poten/schouder. In Ollie's geval heeft Dudley, Ollie's poot/schouder te pakken gehad en zijn de spieren en/of zenuwen geraakt. We kregen pijnstillers mee en nu is het afwachten hoe hij zich hersteld.

De volgende dag, mijn hand was behoorlijk opgezwollen en ik kon mijn duim niet meer bewegen, besloot ik toch de huisarts te bellen. Eenmaal daar stuurde de arts me door naar het ziekenhuis om foto's te laten maken, ze vertrouwde het toch niet helemaal. Wederom oppas geregeld voor de kinderen (ze moesten opgehaald worden van het kinderdagverblijf) en rechtstreeks doorgereden naar Almelo. Een uurtje later vertrokken we opgelucht richting huis - niets gebroken, alleen zwaar gekneusd!

We zijn nu een paar dagen verder en Ollie is het binnenzitten zat! Hij loopt nog steeds mank, maar begint al weer aardig actief te worden. Mijn hand is nog steeds dik en ik behoor hem te laten rusten in een mitella. Laten we het er maar op houden dat ik dat ding steeds vergeet om te doen.

Tot zover

Reacties