Het gevoel moet groeien..

Ik ben vanavond in de weer geweest met een aantal foto's voor een opdracht.  Het betreffende dier staat en ligt mooi op een tweetal foto's, maar ik ben er nog niet over uit in welke positie ik hem/haar ga weergeven. Ook heb ik nog geen 'gevoel' bij de achtergrond.  Dus ik ben nu ideeën aan het ophalen vanuit mijn eigen foto archief.

Dat is het nadeel bij een opdracht van een overleden dier, je bent (helaas) niet meer in de mogelijkheid om het dier zelf te fotograferen. Veelal krijg je foto's die overbelicht zijn, van bovenaf genomen of het dier heeft juist zijn/haar ogen gesloten. Dit maakt het er niet makkelijker op - wel spannender!

De foto's hangen nu aan mijn ezel.. boven een blanco vel papier.
Ik kan daar een paar dagen langs lopen.. totdat het moment komt dat ik weet hoe hij/zij op papier komt te staan. Tijdens het (in) tekenproces loop ik ook altijd tegen een dood punt aan. Soms ga ik door (als tijd en kinderen het toelaten), maar soms leg ik het papier ook even terzijde. Maar ik ben er voor mezelf nu wel achter dat ik in dit stadium beter door kan gaan. Ik mis in de werken waar ik 'even' ben gestopt het stukje 'spontaniteit'. Alsof ik door moet ploeteren om het af te krijgen..

Dus wat nu op papier komt, krijgt tijdens het dode punt geen pauze meer.
Ik teken verder..

ha.. wat een zelfkennis weer :)