Afscheid en even een stapje terug in de tijd..

Het is een rare dag..

Ray is nu met Kinan weg om Baluga naar zijn nieuwe tehuis te brengen. Vanochtend heeft hij met de honden en de slee een laatste tochtje in het bos gemaakt. Omdat de motor van de ruitenwisser van de bus kapot is durfde hij het korte stukje van huis naar het bos nog wel te maken, maar niet dat lange eind om Baluga weg te brengen. Dus het laatste tochtje is dicht bij huis gemaakt....En nu zijn ze weg met mijn auto.

Ik keek Ray net voor vertrek aan met een waarschuwende blik, ' kijk me niet aan.. en maak geen opmerking, anders ga ik huilen'. Baluga, het kleine beertje.. het schuchtere hondje die ondanks alles zo zijn best doet om met de rest mee te komen. De laatste paar weken doet hij helemaal zijn best om lekker met de rest te ravotten en hard mee te rennen in het span - alsof hij het aanvoelde komen.. Toen de honden vanochtend uit de bus mochten renden ze allemaal richting de kennel, behalve Baluga. Hij ging voor de achterdeur zitten, zich berustend in zijn lot. Ja, het gaat me echt aan het hart.

Heel even zag ik een momentopname voor me van een Baluga die overal zijn poot oplichte en Martijn gek maakte met al zijn haar. Zo erg dat hij besloot Baluga weer terug te doen.

Maar dat is wel een heel erg egoistische gedachte van mij, zeker omdat ik weet dat Baluga daar veel meer 1 op 1 aandacht krijgt dan bij ons. En vanuit het oogpunt van het team is het ook beter dat hij eruit gaat, want hij kan het niet bijbenen in de sprint. En als 1 hond het niet trekt is dat een achteruitgang voor het gehele team. Maar desalniettemin zijn we stapelgek op zit kleine monstertje! Ik houd me dan ook maar vast aan het idee dat we Baluga niet uit het oog verliezen en dat Martijn in de loop van de tijd een goede vriend van ons is geworden. Maar tranen zijn er zeker geweest (toen ik alleen was).

(Borobudur)

   (Prambanan)

Vanochtend ben ik ook nog even op zolder geweest, onze vergaarplek van dozen, zakken en paperassen die destijds met de verhuizing daar zo zijn neergezet. Ik vond een oude schoenendoos terug met foto's en wat tekenspullen. Maar ook mijn mailwisseling (reisverslag) naar Nederland toen ik in 2003 in Indonesie zat. Tijdens het lezen beleefde ik mijn reis weer en wederom besef ik dat ik, doordat ik tussen de lokale bevolking zat, een hele bijzondere reis heb gehad. Dingen gezien en beleefd die een 'gewone vakantieganger' naar Indonesie niet zou hebben meegemaakt. Willy, de vader van mijn reisgenoot is onlangs overleden en met een wee gevoel denk ik weer terug aan de weken dat hij ons onder zijn hoede heeft genomen.

(Bedjah / Becac)

Onze aankomst in Jakarta, de 8 uur durende treinreis van Jakarta naar Yogja. Het bezoek naar de Prambanan en de Borobudur, onze bedjahrijder (becac) en de bezoeken naar de vele pasar malam's. Het grote contrast tussen arm en rijk en de vele (kinder) prostituties. Ik las in de verhalen mijn verbazing terug over de 'blanke' zakenmannen die wegliepen met jonge jongens & meisjes. De corruptie van agenten en de vele demonstraties die we op straat zagen (en ook middenin hebben gestaan en met dank aan onze bedjah rijder zijn we hier ook veilig uitgelootst). De heerlijke sate's die we op straat kochten.. En nadien de reis naar Bali met de locale bus.. kleine kinderen die in janken uitbarsten omdat ze nog nooit een 'blanda' hadden gezien.. Ja, ik waan me weer even terug in de tijd en neem me voor binnenkort de foto's in te scannen. 

(Sateverkoper)

Maar voor het eerst deze week heb ik 'even' tijd voor mezelf, tijd om te gaan tekenen. Er mist een schilderij bij het Medisch Centrum en die moet natuurlijk wel opgevuld worden.

Heidi

Foto's: ketut.nl