Vreemde dagen..
Na bijna 2 weken goed ziek te zijn geweest, werd het weer tijd om aan de slag te gaan. Ik voelde me weer fit en had gelukkig weer wat energie.
Vol goede moed stapte ik dinsdagochtend uit m'n bed. Snel m'n kleren aangetrokken, wassen, tandenpoetsen.. enfin, je kent het wel. Beneden de pap voor de kids bereid en tussendoor plamuren (lees make-up). Kinan werkte gelukkig mee en hij had gelukkig snel zijn kleren aan. Ook vanochtend geen problemen met het tandenpoetsen en zijn haren borstelen - heeft hij een hekel aan.
Indria was weer een ander verhaal, ze is nog steeds jengelig en toen ik haar slaapkamerdeur opendeed kwam de stank me tegemoet. Getver.. weer een spuitluier en weer was ze jengelig. Op de een of andere manier werkt ze me dat de laatste paar dagen behoorlijk op m'n zenuwen. Maar goed, mouwen opstropen en verschonen! We waren net klaar en ik stond op het punt om naar beneden te gaan. Ik had nog snel even op de klok gekeken en het was tijd om de jassen aan te trekken. Kinan was in zijn kamer aan het spelen en toen ik hem ophaalde zei hij: mam, ik heb geplast. Dus ik keek gelijk naar zijn potje (mijnheer trekt tegenwoordig zelf zijn broek aan- en uit en gaat op zijn potje zitten). Maar 'verdikke' de pot was leeg, dus dat kon maar 1 ding betekenen.. En jawel, zijn trui, hemd, broek, onderbroek, sokken, schoenen.. alles was nat!
Tijdens het verschonen, in sneltreinvaart wel te verstaan, merkte ik op dat de zweetdruppels langs m'n gezicht liepen. Kinan keek me aan met grote ogen en zei; zal het niet weer doen mama. Maar nijdig als ik was, reageerde ik niet, bang om te heftig uit de hoek te komen. Eenmaal gewassen en aangekleed rende ik naar mijn slaapkamer om laarzen aan te trekken. Ik had er niet meer bij stil gestaan dat ik nog op sokken rondliep.
De kids in de auto gezet. Kinan treuzelde uiteraard weer want 'Scoop' moest mee naar oma. Al rijdend kon ik mijn medeweggebruikers wel vervloeken. Zijn het allemaal fossielen ofzo die hier rijden? Jeetje.. wie rijdt er tegenwoordig nog 50 op een 50 weg als het ook 60 of harder kan? Eenmaal bij oma aangekomen zag ik tijdens het uitstappen een vlek op m'n laars. Gelukkig had ik nog een paar vochtige doekjes in de auto liggen. En toen zag ik het pas, ik had twee verschillende zwarte laarzen aan en nog 10 minuten om op mijn werk te komen. Naar huis rijden was dus geen optie meer.
Smekend keek ik moeders aan, 'Mam, heb jij misschien zwarte laarzen die ik vandaag van je mag lenen'? Ze keek me met een vragende blik aan en toen die blik naar beneden gleed richting mijn laarzen begon ze hartelijk te lachen. Ik kon haar (foeilelijke) hakloze zwarte laarzen die dag lenen! Onder het mom: beter iets dan voor schut lopen.
Het zal rond een uur of 11 zijn geweest toen moeders me in tranen belde. Ik schrok en dacht dat er wat ergs was gebeurd met de kinderen. Laat ik erbij vertellen dat mijn moeder de tik heeft in drukke en/of emotionele situaties haar zinnen niet volledig en in een onsamenhangende volgorde uit te spreken. Meestal huts ik de zinnen door elkaar en moet ik er een eigen verhaal van maken. In dit geval kwam eruit, dat een tante van me had gebeld en dat mijn vaders jongste broer op sterven lag. De laatste zin, die er wel duidelijk uit kwam, was: wat moet ik doen? Je vader bellen? Maar hij wil niets meer met zijn broers te maken hebben? Ik begreep haar twijfel maar adviseerde haar de keus bij pap's neer te leggen. Laat hem zelf maar beslissen of hij naar het ziekenhuis wil gaan om (en dat klinkt hard) afscheid te nemen. Een kwartier later belde ze terug. Mijn vader was onderweg naar huis en ze zouden samen naar het ziekenhuis gaan, de rest kreeg ik later wel te horen.
Maar de hele dag houdt het je bezig, ondanks de vele stapels werk die er voor je liggen.
En nu een dag later terwijl ik dit blog aan het typen ben, krijg ik weer mijn moeder aan de telefoon, in tranen. Ze waren net gebeld of alle broers en zussen bij elkaar wilden komen. Mijn oom is zover achteruit gegaan dat ze vanavond 'de stekker' eruit trekken. Ze had er zelf graag bij willen zijn, maar mijn vader wilde niet meer. Hij heeft gisteren al afscheid genomen - en dat wist moeders ook.
Ik zei nog tegen mijn moeder, koester de herinnering, het bijzondere moment die jullie nog hebben gekregen om met hem te praten. Zoals eerder gezegd is er geen tot weinig contact met de familie aan mijn vaders kant. Maar vorige week dindsdag stond opeens mijn oom bij mijn ouders voor de deur. Hij heeft met mijn vader gepraat en aan het einde van de avond stond hij in tranen voor pa met de woorden: ik ben blij dat ik met je gesproken heb, dat ik als eerste de stap over de drempel heb genomen. En nu.. nu krijg ik spontaan kippenvel - zou hij het hebben geweten dat zijn einde naderde? Vragen waarop we geen antwoord meer zullen krijgen.
Ik steek zo een kaarsje aan.
Heidi
Vol goede moed stapte ik dinsdagochtend uit m'n bed. Snel m'n kleren aangetrokken, wassen, tandenpoetsen.. enfin, je kent het wel. Beneden de pap voor de kids bereid en tussendoor plamuren (lees make-up). Kinan werkte gelukkig mee en hij had gelukkig snel zijn kleren aan. Ook vanochtend geen problemen met het tandenpoetsen en zijn haren borstelen - heeft hij een hekel aan.
Indria was weer een ander verhaal, ze is nog steeds jengelig en toen ik haar slaapkamerdeur opendeed kwam de stank me tegemoet. Getver.. weer een spuitluier en weer was ze jengelig. Op de een of andere manier werkt ze me dat de laatste paar dagen behoorlijk op m'n zenuwen. Maar goed, mouwen opstropen en verschonen! We waren net klaar en ik stond op het punt om naar beneden te gaan. Ik had nog snel even op de klok gekeken en het was tijd om de jassen aan te trekken. Kinan was in zijn kamer aan het spelen en toen ik hem ophaalde zei hij: mam, ik heb geplast. Dus ik keek gelijk naar zijn potje (mijnheer trekt tegenwoordig zelf zijn broek aan- en uit en gaat op zijn potje zitten). Maar 'verdikke' de pot was leeg, dus dat kon maar 1 ding betekenen.. En jawel, zijn trui, hemd, broek, onderbroek, sokken, schoenen.. alles was nat!
Tijdens het verschonen, in sneltreinvaart wel te verstaan, merkte ik op dat de zweetdruppels langs m'n gezicht liepen. Kinan keek me aan met grote ogen en zei; zal het niet weer doen mama. Maar nijdig als ik was, reageerde ik niet, bang om te heftig uit de hoek te komen. Eenmaal gewassen en aangekleed rende ik naar mijn slaapkamer om laarzen aan te trekken. Ik had er niet meer bij stil gestaan dat ik nog op sokken rondliep.
De kids in de auto gezet. Kinan treuzelde uiteraard weer want 'Scoop' moest mee naar oma. Al rijdend kon ik mijn medeweggebruikers wel vervloeken. Zijn het allemaal fossielen ofzo die hier rijden? Jeetje.. wie rijdt er tegenwoordig nog 50 op een 50 weg als het ook 60 of harder kan? Eenmaal bij oma aangekomen zag ik tijdens het uitstappen een vlek op m'n laars. Gelukkig had ik nog een paar vochtige doekjes in de auto liggen. En toen zag ik het pas, ik had twee verschillende zwarte laarzen aan en nog 10 minuten om op mijn werk te komen. Naar huis rijden was dus geen optie meer.
Smekend keek ik moeders aan, 'Mam, heb jij misschien zwarte laarzen die ik vandaag van je mag lenen'? Ze keek me met een vragende blik aan en toen die blik naar beneden gleed richting mijn laarzen begon ze hartelijk te lachen. Ik kon haar (foeilelijke) hakloze zwarte laarzen die dag lenen! Onder het mom: beter iets dan voor schut lopen.
Het zal rond een uur of 11 zijn geweest toen moeders me in tranen belde. Ik schrok en dacht dat er wat ergs was gebeurd met de kinderen. Laat ik erbij vertellen dat mijn moeder de tik heeft in drukke en/of emotionele situaties haar zinnen niet volledig en in een onsamenhangende volgorde uit te spreken. Meestal huts ik de zinnen door elkaar en moet ik er een eigen verhaal van maken. In dit geval kwam eruit, dat een tante van me had gebeld en dat mijn vaders jongste broer op sterven lag. De laatste zin, die er wel duidelijk uit kwam, was: wat moet ik doen? Je vader bellen? Maar hij wil niets meer met zijn broers te maken hebben? Ik begreep haar twijfel maar adviseerde haar de keus bij pap's neer te leggen. Laat hem zelf maar beslissen of hij naar het ziekenhuis wil gaan om (en dat klinkt hard) afscheid te nemen. Een kwartier later belde ze terug. Mijn vader was onderweg naar huis en ze zouden samen naar het ziekenhuis gaan, de rest kreeg ik later wel te horen.
Maar de hele dag houdt het je bezig, ondanks de vele stapels werk die er voor je liggen.
En nu een dag later terwijl ik dit blog aan het typen ben, krijg ik weer mijn moeder aan de telefoon, in tranen. Ze waren net gebeld of alle broers en zussen bij elkaar wilden komen. Mijn oom is zover achteruit gegaan dat ze vanavond 'de stekker' eruit trekken. Ze had er zelf graag bij willen zijn, maar mijn vader wilde niet meer. Hij heeft gisteren al afscheid genomen - en dat wist moeders ook.
Ik zei nog tegen mijn moeder, koester de herinnering, het bijzondere moment die jullie nog hebben gekregen om met hem te praten. Zoals eerder gezegd is er geen tot weinig contact met de familie aan mijn vaders kant. Maar vorige week dindsdag stond opeens mijn oom bij mijn ouders voor de deur. Hij heeft met mijn vader gepraat en aan het einde van de avond stond hij in tranen voor pa met de woorden: ik ben blij dat ik met je gesproken heb, dat ik als eerste de stap over de drempel heb genomen. En nu.. nu krijg ik spontaan kippenvel - zou hij het hebben geweten dat zijn einde naderde? Vragen waarop we geen antwoord meer zullen krijgen.
Ik steek zo een kaarsje aan.
Heidi
Reacties
Een reactie posten