Het zandmannetje

Er zijn soms momenten die je vertederen. Een moment waarop je ogen beginnen te glanzen en er spontaan een glimlach verschijnt. Zo'n typisch "Aaaaaah wat lief" moment...

Afgelopen vrijdag had ik zo'n moment.

Mijn zoontje Kinan leeft in een fantasierijke wereld. S'avonds komt het zandmannetje langs en die strooit in ieders oogjes slaap-zand. En niet alleen bij Kinan, maar ook bij de opa's en oma's en de oom's en tante's en alle kindertjes van het kinderdagverblijf enz...

In het begin was hij bang voor het zandmannetje en zei dat het zandmannetje heeeeeeel gemeen was. Maar nadat ik had gezegd dat het zandmannetje een vriend voor iedereen was, toen was het goed!

Afgelopen vrijdag had Kinan bij het kinderdagverblijf gespeeld in de zandbak. En als we dan thuis zijn schoenen uit trekken kunnen we erop rekenen dat hij een deel van de speelzand heeft meegenomen.

Het was bedtijd en Ray bracht Kinan naar boven. Tijdens het uittrekken van zijn sokken, kreeg Kinan wat zand in zijn gezicht. Hij zei: 'Opschieten papa, het zandmannetje is er en ik moet slapen'. Op de vraag of hij nog wel even snel zijn tanden kon poetsen kreeg Ray te horen: 'Jawel, maar dan moet je wel snel zijn'.

En Ray stond perplex toen Kinan na het tandenpoetsen gelijk zijn bed in stapte en ging liggen. Er was zelfs geen tijd meer voor een verhaaltje. Papa moest de deken even goed leggen en weggaan. Hij sliep al toen Ray de kamer uitliep..

Dit is zo'n ouder moment die je nooit meer wilt vergeten..

Heidi