Afwachten...

Een week geleden ontving ik op mijn werk het bericht dat mijn vader zou worden opgenomen in het ziekenhuis. Hij is hartpatiënt en het laatste onderzoek gaf aan dat enkele aderen weer zijn dichtgeslipt. En op het moment dat ik het hoorde, kreeg ik weer het plaatje voor ogen van mijn vader, 15 jaar geleden in Utrecht aan allemaal draden en monitoren, lijkbleek en niet in staat om zijn ogen te openen. Ik was destijds doodsbang en vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen.

Een aantal jaren later kreeg hij weer last, en werd opgenomen in Enschede. Men was vol lof over het 'nieuwe' ziekenhuis en de nieuwste apparatuur. Maar toen mijn vader werd behandeld heeft men toch wat steken laten vallen. De betreffende arts haalde zijn schouders op en zei lachend 'Tja, foutje, maar we houden het wel onder controle met medicijnen'. Diezelfde medicijnen hebben ervoor gezorgd dat nu 1 nier vrijwel niet meer functioneerd! Bedankt mijnheer de dokter!

Mijn vader heeft de afgelopen twee jaar, uit angst voor het ziekenhuis en o.a. de grappen en grollen van de doktoren, zijn pijn voor ons verborgen gehouden. En toen hij kenbaar maakte dat hij weer pijn had, begon de medische molen ook gelijk te draaien. Het ziekenhuis in Almelo & Enschede vertikten het om zijn medische gegevens door te geven aan het ziekenhuis in Zwolle. Uiteindelijk is het dan toch gelukt en is hij bij een arts onder behandeling die wel zijn vertrouwen geniet.

En afgelopen woensdag is hij opgenomen. Diezelfde avond hoorde ik van mijn moeder verhalen die hij nooit tegen ons heeft verteld. Let wel, mijn vader is een nuchter man.. een die bij wijze van, met zijn knieeen in het zand staat. Maar hij vertelde over zwarte vlekken. Vlekken die hij vanuit zijn ooghoek zag - alsof hij niet alleen was. De keren dat hij ze zag, zoals afgelopen weekend in België, had hij ook geen last. Toen mijn moeder er gisteren weer over begon grapte hij lachend: 'Ze zeiden dat ik het nu alleen moet doen'.

Enfin, hij is donderdag aan de catheter gelegd en aan de hand van die uitslag zouden ze hem aansluitend gaan dotteren. Hij heeft de hele dag moeten wachten (en zou als eerste aan de beurt zijn). Maar tijdens het dotteren zijn ze gestopt omdat ze het niet vertrouwden.. zijn aderen zijn te dun en waar men in Enschede de stent heeft geplaatst is, gelijk achter die stent, zijn ader dichtgeslipt. Vandaag, donderdag, heeft hij een soort rustdag. Zijn nieren worden gespoeld en ze hebben hem bloedverdunners toegediend.. en vrijdag willen ze nog een poging wagen om hem te dotteren.

Het zijn spannende dagen! Vanavond ga ik naar hem toe en eerlijk gezegd zie ik er behoorlijk tegenop. Niet om hem te zien, want hij grapt en grolt toch wel.. maar als ik verder kijk zie ik zijn angst - wat ook mijn angst is.

Tot zover